Prostor Univerzitetskog grada u Banjaluci mjesto je u kom su smješteni objekti nekoliko fakulteta Univerziteta u Banjaluci, Rektorat, te dva studentska paviljona, ali mnogi sadašnji i budući studenti ne znaju da je to i prostor u kojem su smješteni Institut za genetičke resurse, botanička bašta, zaštićeni parkovski kompleks, te banka gena.
Institut za genetičke resurse, jedini institut Univerziteta u Banjaluci, rukovodi botaničkom baštom, bankom biljnih gena, te ujedno vrijedno radi na uređenju parkovskog kompleksa unutar Univerzitetskog grada, a pored toga nudi i mogućnost studentima, posebno onima koji studiraju prirodne nauke, da steknu praktična znanja.
Jedan od glavnih zadataka ovog instituta, za čije osnivanje su inicijativu 2008. godine pokrenuli Poljoprivredni fakultet, Prirodno-matematički fakultet i Šumarski fakultet, jeste prikupljanje genetskih materijala biljaka sa prostora RS, kako bi ostali sačuvani za generacije koje dolaze.
U tu svrhu je osnovana i banka biljnih gena, gdje se trenutno na dugoročnom čuvanju u sjemenskoj kolekciji nalazi oko 1.150 prinova.
“Sjemenska kolekcija banke gena se redovno obogaćuje novim uzorcima. U poljskoj kolekciji trenutno se nalazi oko 1.000 stabala domaćih sorti jabuke, kruške, šljive…”, rekla je za “Nezavisne” Marina Antić, direktorica Instituta za genetičke resurse.
Dodala je da zaposlenici Instituta obilaze prostor Srpske u potrazi za starim autohtonim vrstama biljaka, koje rastu na našim prostorima već decenijama, koje potom pohranjuju u banku biljnih gena.
“Banka gena banjalučkog Instituta jedina je u regionu koja je svoje sigurnosne kolekcije deponovala u Globalni trezor sjemena, koji još zovu i trezor sudnjeg dana ili savremena Nojeva barka na Arktiku. Globalni trezor sjemena osnovala je Vlada Norveške 2008. godine s ciljem zaštite i očuvanja biljnih genetičkih resursa. Trezor je smješten u Svalbard arhipelagu u uslovima stalnog leda”, pojasnila je Antićeva za “Nezavisne”.
Navela je da je sa radom počela i banka životinjskih gena, u koju su pohranjeni uzorci goveda – buše, magarca i ovce pramenke, a urađena je i genotipizacija oštrodlakog goniča – baraka, autohtone bh. rase psa.
Sa druge strane, Institut ima i važnu obrazovnu ulogu, jer pruža mogućnost studentima da na njihovom prostoru vrše vježbe, kao i završne radove.
“Institut sa svojim laboratorijama, botaničkom baštom, parkovskim kompleksom i svim površinama koje su mu date na raspolaganje pruža mogućnost studentima za izvođenje vježbi i prakse, izradu završnih radova, prije svega mislim na studente Poljoprivrednog fakulteta, PMF-a, Šumarskog fakulteta, ali takođe i studente ostalih fakulteta”, rekla je Antićeva.
U Univerzitetskom gradu u blizini obale Vrbasa, na površini od oko pet hektara, prostire se i botanička bašta, koja je otvorena za sve studente, ali i druge građane Banjaluke, koji žele da pobjegnu iz gradske vreve.
“Botanička bašta danas broji oko 180 biljnih vrsta predstavljenih drvećem, žbunjem, trajnicama, kolekcijom aromatičnog, začinskog i ljekovitog bilja, povrća, trava, kolekcijom ruža i slično”, kazala je za “Nezavisne” Sunčica Bodružić, stručna saradnica za hortikulturu u Univerzitetskom gradu.
Dodala je da je u posljednjih tri godine primjetno da veliki broj Banjalučana popodnevne časove provodi upravo u botaničkoj bašti.
“Treba reći da je botanička bašta u Banjaluci jedina botanička bašta na teritoriji grada Banjaluka, ali i na teritoriji cijele Republike Srpske”, rekla je Bodružićeva.
Pored šetnje u botaničkoj bašti, studenti, ali i drugi građani, mogu da posjete i parkovski kompleks Univerzitetskog grada, gdje sigurno neće ostati ravnodušni, kada na oko 23 hektara površine vide čak 1.700 stabala drveća i žbunova.
Prava oaza mira, nadomak centra grada, jedino je zaštićeno područje u Banjaluci, a neke od biljaka su tu zasađene i stotinama godina prije.
“Formiranje parkovskog kompleksa počelo je za vrijeme Austrougarske. Prvi nasadi drveća, planski sađeni, potiču iz tog perioda. Tako je aleja platana, naš zaštitni znak, stvarno stara preko sto godina”, zaključila je Bodružićeva.
Izvor: Nezavisne | Anja Matarugić
